Sekiz yaşında bir çocuk düşün 

Burnunu cama dayamış seni izliyor

 

 İlk önce kafamızdaki konuşmalardan , diyaloglardan kurtulmamız gerek 

bunca laf , bunca kalabalık yoruyor bizi

sanki şehirde değiliz de bir tabutun içine sıkışıp kalmışız

kol kola dolaşıyor etrafta ölüler

 kimse duyduğunu bilmek istemiyor 

dinleseler de bilmek istemiyorlar 

yaşasalar da bilmek istemiyor .

Farklı şehirlerin insanıyız . 

Benim toprağımda senin umutların yeşermez 

Bir şeyin olayım artık senin 

Kiracın , komşun , sevdiğin , arkadaşın 

En azından biri olayım . 

Belki mutlu olabileceğimiz bir yerlere gideriz ? 

Kendi dediklerinin olmasını o kadar istiyorlar ki . Olmadığı zaman kahrediyorlar . 

Bir insanın yanlarında rahat etmesi söz konusu dahi olamaz 

En çok da tutulduğum şey 

Rahat rahat küfür  edebiliyorsun 

Neden ? Çünkü sinirleniyorsun 

Ben sendeki kadar sinirlerine hakim olamayan insan görmedim 

Boktan bir mesele bile olsa , konu o kadar büyüyor ki 

Dağları devirdik ocağımız söndü sanki 

Yaptığın hakaretlere seslenmiyorum

Sessizlik olduğunda içimden ettiğim küfürün sesini duymak bile zoruna gidiyor . Beni düşünmüyorsun ederken 

Yüzüne karşı edemesem de bana ettiklerinin fazlasını ediyorum 

Bu beni rahatlatmıyor ama duyup da zoruna gitmesini çok isterdim . 

Buna taviz veriyorum . 

Çünkü kardeşim sin ...

tercihlerimi sorgulamıyorum , sorgulasam ne değişecek .

neyle sonuçlanacağını bile bile yapmıyormuyum .

çukur dizisini izleyeniniz varmı bilmiyorum . 

vartolu her zaman bir yolunu bulur !

sözünü kendim için söyleyebilirim 

Bir yolunu bulacağıma inancım , ve çoğunluk la üstesinden gelişim  

yapacağım seyi kabullendiriyor bana . 

nasılsa bir yolunu bulurum ! 

güvencesinde aklım 

- borç alayım nasılsa bir yolunu bulur öderim .

- bugün de kullanayım da yarın bırakırım .

gibi şeyler arasında dönüyorum. 

   resimden  ilerisi olur da gerisi olmaz . 

Hiç bunu bu kadar kabullen memiştim . 

düşünmesi kolay kabul etmesi zordu 

gitmek istedim . 

siktir olup gitmek 

ama düşündüğüm şeyler vardı.  

avun duğum şeyler 

hayatım bir yapboz emsali 

bir kaç parça yerinde , diğerleri ya ters yada boş . 

bunu tamamlaya bilmek 

ucu olmayan kalemle yazı yazmak gibi benim için 

bunu fark etmeye görsünler.  

 

zamanla bir olup sağlam parçaları mı eksilttiler hep .

bende öyle sağlam sarılırdım  ki düşenlere, 

düştüklerine utanırlardı .

 tamamlayamayacağımı bilirdim , ama vazgeçmez dim . 

bilirdim ki bu yapboz hayatımdan çıktığı zaman , bende kalamaz çıkardım bu hayattan . 

ne mantık, ne düşünce  

hepsi iflasın eşiğinde. 

kendime çok kızıyorum 

el ele verip bozmaya çalışanlara neden direndim , neden yeniden yapmaya çalıştım 

insan yerine koymuyorum düşman oldum kendimle . 

ilk fırsatta diyorum , ilk fırsatta 

belki rahat ederim . 

belki istediğim bir yere giderim .